Samaria padła, Jerozolimę Pan Bóg w cudowny sposób obronił, bo król Judzki, Ezechiasz, stanął na wysokości zadania i powierzył los swojej ojczyzny i swoich poddanych Panu Bogu. Dokonało się to w momencie, kiedy ludzkich nadziei nawet nie warto było budzić. Zaufał Bogu, jednoznacznie to artykułując i nie zawiódł się.

   Po nim jednak panował Manasses, o którym zaświadcza Pismo, że wprowadził kult obcych bogów, prześladował wyznawców Boga Jahwe i wiele krwi niewinnej przelał. Jego syn, Amon, tak dalece wdał się w ojca, że zamordowali go jego dworzanie. Pozostawił jednak po sobie syna, Jozjasza. Obejmując tron miał zaledwie osiem lat. Zanim osiągnął pełnoletniość, sprawował rządy pod okiem arcykapłana Chilkiasza. To odcisnęło na nim trwałe piętno. Jak podaje dzisiejsze czytanie, zapoczątkował reformę religijną, zwracając niejako swój lud Bogu. Zawarł też przymierze z Panem, obiecując w imieniu poddanych wierność Stwórcy.

   Jakoś tak przedziwnie świat się toczy, że niezależnie od okresu historycznego czy szerokości geograficznej, ludzie wnoszą się na szczyty wierności Bogu i swoją wiernością posuniętą aż do męczeństwa, stają się przykładem dla innych. Mija jednak ten czas, przemija pokolenie, a kolejne jest w stanie pikować ku nizinom piekła... Oczywiście, że to się nie opłaca. Jasne, że grozi to wiecznym potępieniem, ale tak wiele czynników wpływa na człowieka, że traci orientację, idąc za tym, co łatwiejsze, opłacalne w doczesności i niewymagające wysiłku.

   Tak traci się Boga i szansę na wieczne zbawienie. Tymczasem jedna ze zmarłych niedawno parafianek, doświadczona przeżyciami drugiej wojny światowej, pani Janina, powtarzała wielokrotnie: Kto z Bogiem, z tym i Bóg. To naprawdę warto zapamiętać.