Dzisiaj wspominamy bł. Marię Teresę Ledóchowską ze szlacheckiego rodu. Nie mogła narzekać na braki - no, może poza brakiem Ojczyzny, znajdującej się pod zaborami. Mogło więc grozić jej to, przed czym przestrzega prorok Ozeasz w dzisiejszym pierwszym czytaniu: chodzi o dobrobyt, który przesłania prawdziwe dobro i kieruje na bezdroża... Na wszelki wypadek Bóg i przed tym zabezpieczył Ledóchowskich. Była to wszak rodzina pobożna, codziennie klękająca razem do modlitwy i nie zaniedbująca niedzielnej Eucharystii. Nie stanowiło to zabezpieczenia przed utratą majątku, bo on przecież - w Bożej perspektywie - nie jest najważniejszy. Za udział w powstaniu listopadowym odebrano im dobra w Polsce. Przenieśli się więc do Loosdorf w Austrii, gdzie przyszła na świat Maria Teresa, ale i te dobra przepadły na skutek bankructwa instytucji, której akcje wykupili. Przenieśli się do Polten, a potem znów do Polski. Pan Bóg zaś, czuwając nad ukochanym dzieckiem swoim, odzierał ją po kolei z ludzkich pragnień, odbierając zdrowie (zachorowała na tyfus), potem urodę (to dzięki ospie...). Nie cieszyło jej życie dworskie, do którego ją zaproszono - zrezygnowała z funkcji damy dworu książąt toskańskich. Coraz bardziej otwierała się dla niej droga całkowitego poświęcenia się Panu Bogu. Życie swoje poświęciła dla misji, wydawała Echo z Afryki, które osiągnęło nakład 100 tys. egzemplarzy! Była naprawdę zatroskana o tych, nieznanych przecież, braci i siostry z kontynentu afrykańskiego, dla których Bóg również przygotował niebo. To z myślą o nich wybrał i wysłał najpierw dwunastu apostołów i wyposażył w konkretne zdolności, aby głosili, że bliskie jest już królestwo niebieskie. Bł. Maria Teresa odczytała to wezwanie wiele wieków później, ale zadanie swe wypełniła wzorowo. Nie dała się uwieść pokusom tego świata. Nie dała sobie wyrwać sprzed oczu obrazu kochającego Boga, który każdego chce uszczęśliwić na wieczność.