Kiedy przed laty odbywały się rekolekcje oazowe w Sianowskiej Hucie koło Kartuz, pewnego roku na kaplicę wyznaczono nam stodołę w opuszczonym, podupadłym gospodarstwie. Zapytałem wówczas jednego z najstarszych mieszkańców tej miejscowości, jak do tego doszło, na co ten ze spokojem odpowiedział: Czasem tak bywa, że trzy pokolenia gospodarzy ręce urabiają po łokcie, by powiększyć areał pól, nową stodołę zbudować i chlewy - po to, by więcej trzody hodować. Na to przychodzi kolejny właściciel, który wszystko beztrosko... przepije.

   Podobnie było z narodem wybranym za czasów proroka Micheasza: roztrwonili dobra duchowe, żyli jak poganie, od Boga się odwrócili i zasłużyli na surową karę. Król Ezechiasz próbował odmienić panujące obyczaje, ale szło to bardzo opornie. Wówczas Micheasz przypomniał to, co najważniejsze. Wcale nie chodzi bowiem o ofiary z tysięcy baranów czy o dziesiątki tysięcy beczek oliwy. Pan Bóg oczekuje jedynie czynienia sprawiedliwości, umiłowania wierności i pokornego obcowania z Nim.

   To przecież tak niewiele, a jednocześnie aż tyle...