Czy małżonkowie powinni kochać się bardziej niż narzeczeni? Wydaje się, że tak - w miarę opadania gorączki emocji i kochania za coś, przychodzi czas na miłość pomimo. W miarę poznawania poświęcenia i ofiar drugiej strony, rodzi się potrzeba odpłacania się tym samym dla niej.

   Podobnie zresztą, gdy chodzi o dzieci: bywa bowiem tak, że dziecko kocha swoich rodziców za to, że mają dla niego czas, że wychodzą na spacery, że kupują słodycze, wyciągają na wycieczki i wczasy. Przyjdzie jednak czas odpłaty. Wtedy, owi - już dorośli - ludzie, świadomi już niejednej wady tych, których kochali w dzieciństwie na umór, poznają potrzebę odpłacenia się im za wszystko. Miłość przechodzi na wyższy poziom.

   Podobnie winno być i w życiu wiary. Niestety, zbyt często dzieje się inaczej. Płytka wiara utrwala przekonanie, że Pan Bóg jest od spełniania życzeń i zachcianek. Kiedy natomiast pojawiają się trudności na drogach życia, które zazwyczaj służyć mają wzmocnieniu charakteru, dryfują gdzieś po bezdrożach, odwracając się od swego Dobroczyńcy. Słowa napomnienia najczęściej nie są w stanie poruszyć, dlatego uciekamy się czasem do przenośni i porównań - tak, jak w wypadku Jeremiasza, skarżącym się  na lud obdarowany bajecznie żyzną ziemią, której nie potrafił jednak uszanować, pielęgnować, a w zamian za to zbezcześcił ją swoim postępowaniem.

   Podobnie było z królem Dawidem, który przewrotność swego postępowania z Batszebą, a w konsekwencji również jej mężem Uriaszem, dostrzegł dopiero, gdy prorok Natan zobrazował mu to w przypowieści o bogaczu i skrzywdzonym przez niego biedaku.

   Pewnie dlatego przywołuje Pan Jezus proroctwo Izajasza dotyczące tych, którzy wprawdzie widzą, ale nie dostrzegają oraz tych, którzy słuch mając, nie słyszą tego, co naprawdę istotne. Dlatego często stosuje przypowieści. Czy te do nas przemawiają? Czy rozumiemy je?