Różne są pogrzeby: od wypełniających tłumem świątynię po takie, w których jedna czy dwie osoby towarzyszą zmarłemu. Czasem żegnamy schorowanego starca, dziękując Bogu za skrócenie cierpień, a niekiedy młodą matkę albo kilkuletnie dziecko. Po to potrzebujemy uroczystości pogrzebowych. Jak jednak wyglądał pogrzeb Jezusa z Nazaretu? Boga - Człowieka, który odszedł w młodym wieku, z takimi perspektywami! Tak wielu ludzi tak wiele mu zawdzięczało i jak wielu jeszcze mógłby się przydać... A tymczasem wielu nie zdążyło się z Nim nawet pożegnać. Ba! Nawet pogrzebu nie miał normalnego. Bo czyż złożenie ciała do grobu jest już pogrzebem? Nawet nie zdołali Jego zwłok namaścić.

   Właśnie dlatego trzy Maryje poszły - jak śpiewamy w jednej z pieśni wielkanocnych - do grobu w dzień po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, by chociaż to dla Niego uczynić. Nie było człowieka w Jerozolimie, który nie wiedziałby, co się dwa dni temu stało. Przed świątynią i synagogami świętego miasta plotkowano o tym Skazańcu i o strażach, które pozwolił ustawić przed grobem Piłat. Niewiasty nie miały pojęcia, czy odsuną im kamień, czy pozwolą zbliżyć się do ciała, jak je potraktują... Ale poszły. Pusty grób zmartwił je i zaszokował. Maria Magdalena oznajmiła to Jego uczniom, ale sama przyszła raz jeszcze, by pochylić się nad pustą pieczarą.

   Ogrodnik - jak myślała - okazał się jej Miłością. Wypowiedział tylko jej imię i... wszystko było jasne! Mario... - to imię można było wypowiedzieć na wiele sposobów, ale On powiedział to tak, jak to znała, jak lubiła. Już wiedziała, że warto było tu przyjść i przekonać się, że miłość - zwłaszcza taka: jak żar ognia - nigdy nie ustaje i ciągle szuka wspólnoty z osobą ukochaną. Śmierć nie może jej przemóc, a co najwyżej uwznioślić i... uspokoić.