... rozerwał się! A chodzi tu nie o byle jakie cuda: nakarmienie pięciotysięcznego tłumu pięcioma bochenkami chleba, kroczenie po wzburzonych wodach Jeziora Galilejskiego, uciszenie wichury, liczne uzdrowienia i tak dalej. Pan Jezus nie musiał sobie udowadniać możliwości, jakie w Nim drzemią. Chodziło o pewien rodzaj nauki dla nas...

   Zwróćmy uwagę, że po dokonaniu cudu rozmnożenia chlebów, Pan Jezus sam jeden wszedł na górę, aby się modlić. Wszystko w łączności z Ojcem. Cud rozmnożenia poprzedzony był modlitwą, po nim - modlitwa. Ciągła jedność z Najwyższym. To zresztą przepowiedział Pan Bóg już Jeremiaszowi: Zapewnię mu dostęp do siebie, tak że się zbliży do Mnie. Bo kto inaczej miałby odwagę zbliżyć się do Mnie? Nie ma wątpliwości, że nikt nie jest bliżej Ojca niż Syn. Ale właśnie dzięki tej bliskości i jedności, dokonują się cuda. Aby rozmnożyć chleby, Pan wezwał Ojca, następnie jednoczył się z Nim na górze modlitwy, krocząc po jeziorze pozwolił przyjść do siebie Piotrowi (znowu bliskość). Gdy tamten zaczął tonąć - uchwycił go za rękę (bliskość). Kiedy weszli do łodzi, uczniowie byli bardzo blisko swego Mistrza - przerażający wiatr ucichł. Gdy z kolei Pan Jezus postawił nogę na genezareńskiej ziemi, wiara przyniesionych tam chorych prowokowała kolejne cuda: wystarczyło dotknąć się frędzli Jego płaszcza (kolejny raz bliskość).

   Święty proboszcz z Ars mawiał: Bóg zawsze jest wszechmocny, zawsze może czynić cuda i istotnie czyniłby je, jak niegdyś, lecz przeszkadza mu brak wiary. Właśnie o tę wiarę chodzi, która prowokuje Boga do czynienia cudów - jeśli dbamy o trwanie w Jego bliskości.