Poborcy dwudrachmy funkcjonowali nie tylko w Jerozolimie, choć na świątynię jerozolimską pobierali dwie drachmy (równoważność dwóch dniówek) od mężczyzn, którzy ukończyli dwudziesty rok życia. Sprawa ta wypłynęła dość spontanicznie, gdy Piotra zapytano o płacenie tego podatku przez jego Nauczyciela. Z dzisiejszej Ewangelii dowiadujemy się, że nie zdążył on opowiedzieć o tym wydarzeniu Mistrzowi, gdy ten sam dał wszystkim pewną lekcję. Chodziło o rozstrzygnięcie, czy królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki od własnych synów. Odpowiedź była łatwa, a Pan Jezus dał w ten sposób do zrozumienia, że On - jako Syn Najwyższego, bez wątpienia Właściciela opodatkowanego budynku, nie ma obowiązku takiej daniny uiszczać. Chciał to jednak zrobić, aby... nie być powodem zgorszenia. Natychmiast przychodzi na myśl św. Paweł, który zapewnia swoich czytelników, że nie ma żadnych obcych bogów (ci po prostu nie istnieją) i dlatego nie ma nic zdrożnego w tym, jeśli ktoś spożywa mięso wcześniej ofiarowane na pogańskim ołtarzu, a potem wystawione na sprzedaż przez pogańskich kapłanów, którzy najzwyczajniej nie byli w stanie przejeść takiej ofiary. Dodaje jednak ciekawą uwagę o tym, że gdyby ktokolwiek miał ulec zgorszeniu przez takie zachowanie, przenigdy nie należy spożywać takiego mięsa.

   Problem zgorszenia może wcale nie dotyczyć naszych złych zachowań. Wystarczy, że budzą one złe skojarzenia w oczach innych (być może niewłaściwie uformowanych), a już należy przemyśleć powstrzymanie się od nich. Wiadomo przecież, co mówił Pan Jezus o gorszycielach...