Tak odezwał się Piotr do swego Mistrza, pytając od razu, co będą z tego mieli. Pan Jezus zaś prostodusznie obiecuje wiele dóbr w królestwie niebieskim. Nie ma co się oburzać na tak zadane pytanie. Piotr również był prostą duszą i u niego co w sercu, to na widelcu. Nie trzeba było o tym Pana Jezusa przekonywać. Jednak problem jest poważny. Piotr bowiem pytał w imieniu wszystkich uczniów Pana, a znakomita większość z nich należała do wiernych, gorliwych i pragnących jak najwięcej nauczyć się w Chrystusowej szkole. Był jednak ktoś, kto nawet w tak zacnym gronie narażony był na jedną z powszechnych pokus - chciwość. Powierzono mu troskę o pieniądze składane na rzecz apostolskiej wspólnoty. Wiemy, że tego egzaminu nie zdał. Nie chodzi tylko o krwawe srebrniki, ale też o janowe świadectwo, według którego Judasz był złodziejem i wykradał potajemnie to, co mu do trzosa składano... Pieniądze, mamona, bogactwa - jakże to niebezpieczne. Oczywiście, że nie oznacza to, aby żaden bogacz nie mógł się znaleźć w niebie, ale Pan Jezus ostrzega, że bardzo trudno bogatemu wejść do królestwa niebieskiego. Bogactwo bowiem zaślepia, zniewala, znieczula na potrzeby innych. Pamiętamy owego właściciela ziemskiego, któremu obficie obrodziło pole. Już w myślach burzył stare spichlerze i budował nowe, zaznaczając przy tym, że to dobra na długie lata (dla niego samego) odłożone. A ów syn marnotrawny - czyż nie zgubiła go ojcowska fortuna? Nawet jeśli dzielił się nią z kompanami, to z pewnością nie ku ich zbudowaniu. Nie stali się z tego powodu lepsi. On również.

   Niebezpieczeństwo bogactwa tkwi jednak nie jego obfitości, ale sile przywiązania do niego. Ufność w Bogu położona nie daje się opanować lękowi, gdy przychodzi niedostatek, ani też nie pozwala zachłysnąć się dobrobytem, kiedy Pan Bóg pozwala z niego korzystać. To też może być czas próby. Wierny Bogu zawsze będzie wiedział, jak rozumnie korzystać z dobrobytu i jak nie ulec doświadczeniu głodu.