Dzisiejsza liturgia Słowa prezentuje nam jedno z piękniejszych czytań Nowego Testamentu. Chodzi mianowicie o stwierdzenie św. Pawła, że Bóg wybrał to, co głupie, co słabe, co niemocne... Wszystko po to, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas.

   Ewangeliczny pan, który wybierał się w daleką podróż, nie mógł jeszcze skorzystać z linii lotniczych. Wyprawa w dalekie strony mogła trwać wówczas i kilka lat. (Przecież niemożliwym było, aby w ciągu kilku miesięcy pozostawiony majątek uległ podwojeniu, a i tak było to możliwe wyłącznie przy określonych zdolnościach sług i odpowiedniej koniunkturze rynkowej.) Ciekawa jest wzmianka o przydzieleniu każdemu ze sług części majątku ze względu na posiadane zdolności. Trudno więc litować się nad nieborakiem, który ze strachu zakopał powierzony skarb. Zabrakło mu pewnie albo chęci do pracy, albo odwagi. Wystarczy pomyśleć, co byłoby, gdyby zamiast konkretnej sumy złota każdy otrzymał określoną porcję... zboża. Tego z pewnością nie dałoby się zakopać, ale przecież również należałoby zainwestować w siew... Zgromadzenie tego w spichlerzu i opędzanie się przed myszami i tak doprowadziłoby do strat.

   Każdy z nas wyposażony został przez Boga w jakieś talenty. Każdemu powierzył Pan Bóg cząstkę swych dóbr. Należy je więc najpierw rozpoznać, ocenić swe możliwości i wziąć się do pracy. Tu jednak musimy poczynić poważne zastrzeżenie: Jeśli nie czuję się na jakimś odcinku Bożej służby komfortowo i sądzę, że nie nadaję się do tego dzieła, to tym lepiej! W innym wypadku sobie przypisywałbym sukcesy pobłogosławione przez Boga. Jeśli naczynie jest puste, tym więcej zmieści się do niego Bożych darów, a te zaczną działać, gdy tylko z pokorą zaczniemy współpracować z Najwyższym.