... ważniejsi niż wiele wróbli. To miłe. Któż nie chciałby czegoś podobnego usłyszeć? A powiedział to Pan Jezus do swoich przyjaciół - tak bowiem nazwał On uczniów. I choć - według relacji ewangelisty - wielotysięczne tłumy zgromadziły się wokół Pana, to w taki waśnie sposób wyróżnił jedynie swoich współpracowników. Dlaczego ostrzeżenia przed faryzeuszami nie skierował do wszystkich uczestników zgromadzenia, a jedynie do swoich przyjaciół? Może dlatego, aby nie jątrzyć? Możliwe, ale bardziej prawdopodobnym wydaje się wyjaśnienie, że bardziej było ono potrzebne właśnie im. Po pierwsze dlatego, aby ich wyzwolić z lęków. I dla nich przecież musiało być oczywistym, że rosnąca popularność Mistrza niechybnie ściągnie na Niego złość i nienawiść faryzeuszów, która przy okazji może również im się udzielić. Nie mają więc się bać. Jednak uczniów zgubić by mogły nie tylko lęki. Jest jeszcze inne niebezpieczeństwo: podążające za nimi tłumy, a w ślad za tymi popularność - paliwo dla ludzkiej pychy... Śp. rektor pelplińskiego seminarium, ks. inf. Buxakowski, często powtarzał nam, klerykom: Czapką, papką i solą ludzie ludzi niewolą. Czapka oznaczać miała nadmierną uprzejmość, papka - gościnność i wszelkiego rodzaju obdarowywanie, którego efektem jest oślepienie, zaś piekąca sól oznaczać miała bolesną krytykę, której najchętniej byśmy unikali, za wszelką cenę. W każdym zaś z tych przypadków chodzi o jedno - podporządkowanie sobie obiektu oddziaływania - w tym wypadku apostołów. To nic innego jak zniewolenie. Tego też należy się obawiać, bo jest ono niczym innym jak chęcią wpasowania się w ramy przygotowane przez ludzi. Głosiciele nie powinni się godzić na modelowanie przez ludzi - niezależnie od przyjętej metody ich działania - odchodzi się od obrazu, jaki wyrył w nas Bóg.