Na pewno wdzięczni być musimy Panu Bogu za to, że tak pokierował naszym życiem iż jesteśmy ludźmi wiary, będący w ciągłej komitywie z Bogiem i żyjemy nadzieją szczęścia wiecznego u Jego boku. Będąc jednak w gronie owych szczęśliwców zdajemy sobie sprawę z tego, że jeszcze nie jesteśmy zbawieni. Odkupił nas Chrystus - to prawda, ale odkupienie nie jest jednoznaczne ze zbawieniem. Na zbawienie bowiem trzeba sobie zasłużyć. Dlatego właśnie zlecił nam Pan Bóg zadania, które mamy wykonać i z których będziemy rozliczani. Problem polega na tym, że więcej wymagać On będzie od tych, którzy są bliżej... To przecież zrozumiałe, gdy bowiem nastąpi jakaś sprzeczka między rodzeństwem, wkraczający do akcji rodzice, karcąc zwykle starsze dziecko, stosują rozsądną argumentację: przecież jesteś starszy - powinieneś wiedzieć, że... No właśnie: starszy powinien wiedzieć. Dlaczego? Bo dłużej mu tłumaczyli wiele kwestii, wielokrotnie pouczali o sposobach zachowania, przemawiali do rozsądku. Mają więc prawo oczekiwać owoców. Więcej mu dano - więcej wymagają.

   Niewiedza zawiniona nie może usprawiedliwiać niegodziwości - tak samo jak nieznajomość prawa nie zwalnia z odpowiedzialności. Tylko ktoś nie znający Bożego prawa będzie łagodniej potraktowany na Sądzie Ostatecznym. Do takich należeć nie będziemy. Poszukujmy więc wytrwale argumentów dla samych siebie, aby zrozumieć, że nasze szczęśliwe położenie jest też wielkim zobowiązaniem.