Wam się jeszcze oczy otworzą, kiedy mnie się zamkną - niejeden raz z pewnością słyszeliśmy te słowa wypowiedziane pół żartem, pół serio przez rodziców czy dziadków. Przypominają się one - istotnie - po niewczasie. Przypominają się w związku z dzisiejszą Ewangelią, upodobnione do Chrystusowego ostrzeżenia: Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna  Człowieczego, a nie zobaczycie. No tak, obecnie mają Go na co dzień... Jakże trudno docenić to, do czego przywykliśmy, dobrze się z tym czując. To samo dotyczy bliskich nam osób - wielokrotnie nie wyobrażamy sobie nawet możliwości życia bez nich. W końcu przychodzi jednak taki dzień, a wtedy braki w logice zalewają po prostu łzy bezsilności.

   Pan Jezus przewidział taki stan dla swoich uczniów. Ich słabości nie były Mu obce. Chodziło tu jednak o coś więcej: nie to uważał za najważniejsze, co będą odczuwali w momencie utraty swego Mistrza. Problemem było to, czy wystarczy im wiary w godzinach i dniach owej pustki - czy nie dadzą się porwać jakiemuś substytutowi tamtej Wielkości. Na tym właśnie bazują sekty: wyszukują ludzi przybitych, doświadczonych, cierpiących, odczuwających głęboką pustkę. Tym właśnie ludziom łatwo uwierzyć, gdy mówią im oto tu albo oto tam. Pan Jezus już wówczas przestrzegał: Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Miałkie obietnice natychmiastowych, radosnych doznań nie mogą się równać z dniem Syna Człowieczego, w którym Jego wielkość i potęga objawią się wszystkim bez wyjątku. Droga do takiego z Nim poznania wiedzie jednak przez cierpienie. Skąd o tym wiemy? Przecież skoro On sam mówił, że najpierw musi wiele cierpieć, to dlaczego Jego naśladowcom miałoby wieść się lepiej?

   Głęboka wiara to skarb prawdziwy. Prośmy o nią gorąco, abyśmy pojawiających się pustek nie pozwolili zasypywać byle ochłapami radości przemijających.