Śmiech, oburzenie, konsternacja, zdziwienie... Takie uczucia budziły się w telewidzach - świadkach wydarzeń, które miały miejsce swego czasu w parlamencie włoskim, indyjskim czy ukraińskim. To pewnie nie jedyne na świecie miejsca parlamentarnych skandali. Faktem jest jednak, że demokratycznie wybrani posłowie, senatorowie, deputowani - ludzie obdarzeni tzw. zaufaniem społecznym, potrafili dosłownie skoczyć sobie do oczu i - wiedząc, że ich obrady rejestrują kamery - bić się i szarpać.

   W pewnym sensie możemy się cieszyć, że nasza, polska, europejska kultura nie pozwala na coś takiego. Były co prawda jakieś incydenty kończące się wyprowadzeniem posła lub kilku posłów przez straż sejmową, ale nigdy nie nabrało to aż tak wielkich i strasznych rozmiarów. Nasi posłowie nie biją się na pięści i kto wie, czy nie należałoby tego żałować? Przecież nie z chęci fundowania narodowi widowiska, ale dla kompensacji nastrojów. Słyszeliśmy bowiem już niejednokrotnie, że owe słowne przepychanki sejmowe dokonują się wśród nich na potrzeby mediów. Dostarczają nam agresywnego materiału, po czym udają się na wspólne imprezy, a swoich wyborców pozostawiają w fatalnych nastrojach. W ten sposób agresja wywołana na górze przenosi się na niższy szczebel dokonując podziałów w rodzinach, sąsiedztwach, wśród dawnych przyjaciół. Jak długo może to potrwać? Do następnych wyborów, albo do otwarcia oczu - gdy zainteresowani zrozumieją wreszcie o co chodzi.

   Ponadczasowymi są więc rady św. Pawła z dzisiejszego pierwszego czytania: Przypominaj wszystkim, że powinni podporządkować się zwierzchnim władzom, słuchać ich i okazywać gotowość do wszelkiego dobrego czynu: nikogo nie lżyć, unikać sporów, odznaczać się uprzejmością, okazywać każdemu człowiekowi wszelką łagodność. To przecież nic innego jak wołanie o kulturę współistnienia, bycia ze sobą i obok siebie tak, by rosło dobro wspólne w atmosferze miłości i wzajemnego szacunku. Ktoś powie: Już to mamy!. Tak, szkoda tylko, że jedynie w deklaracjach.