A cóż oni chcą od tego świątobliwego Jana? - Kto ty jesteś? On zaś za każdym razem zaprzecza: Mesjaszem nie jestem. Eliaszem nie jestem. Prorokiem - nie jestem... Skąd ta dociekliwość duchowych przywódców narodu wybranego? Problemem stał się jakiś obcy - właśnie Jan. Dziwak, prawdę mówiąc. Odziewał się sierścią wielbłądzią, żywił szarańczą i miodem leśnym... Dziwak. A pociągał za sobą tak wielkie rzesze ludzi! Co on ma w sobie? Albo inaczej: w czym jest on lepszy od nas? To przecież do nas powinni przychodzić i nas słuchać? Kim on jest? No, właśnie: kim jest, że śmie przemawiać bez naszego upoważnienia? Stąd właśnie owe pytania. No, bo gdyby był Mesjaszem, Eliaszem, czy choćby prorokiem... Prawdę mówiąc, niechęć do owego człowieka - kimkolwiek by był - nie umniejszyłaby się. Dialog faryzeuszy ze św. Janem wskazuje raczej na chęć uporządkowania powstałego w obecnej sytuacji bałaganu kompetencyjnego i to jednoznacznie kierowanego: zastanów się, jakim prawem to czynisz, czy wolno tobie...

   Podobny dialog odbył się między faryzeuszami a Chrystusem. Przypomnijmy sobie: Jakim prawem to czynisz? Pan Jezus jednak, rozumiejąc od razu o co chodzi, zażył ich innym pytaniem: Czy chrzest Janowy pochodził z nieba, czy od ludzi? Jeśli odpowiecie mi na nie i Ja odpowiem wam... Oni oczywiście nie odpowiedzieli. Nie chcieli bowiem potwierdzać, że z nieba - bo usłyszeliby zarzut nie przyjęcia z wiarą jego orędzia. Nie chcieli też powiedzieć, że od ludzi - bo bali się tych, którzy mieli Jana za proroka.

   Jan tymczasem wymawiał się od sugerowanych godności, przeczuwając, że przyznanie się do którejkolwiek z nich oznaczać będzie dla niego solidne kłopoty. Z drugiej zaś strony pragnął on pozostawać w cieniu - chciał być Tylko głosem Boga, chciał być zaledwie Jego cieniem. To właśnie jest zadaniem każdego człowieka: być głosem, być cieniem Boga. Każdy biskup, kapłan, rodzic - każdy winien przede wszystkim troszczyć się o jedno - by być głosem, by być cieniem Boga. Chciejmy spełniać ten rodzaj Bożego wezwania.