To oczywiste, że prawo jest narzędziem, które ma służyć człowiekowi i porządkować jego życie. Dlatego musi być tak skonstruowane, aby mu nie szkodziło. Celem nadrzędnym jest jednak uczynienie go lepszym. Tak było przecież z szabatem, który po to ustanowiony został dniem wolnym od pracy, aby dać człowiekowi chwilę wytchnienia na zjednoczenie się z Bogiem na modlitwie, by w ten sposób lepiej poznać Jego wolę i dla własnego dobra oraz większej chwały Boga, roztropnie kierować swoim życiem. Tak więc szabat nie pozwalał pracować w szabat. Czy to oznaczało, że nie wolno sporządzać posiłków w szabat, zaopiekować się chorym, napoić zwierząt itd.? Oczywiście, że nie. Dlatego stworzono cały szereg przepisów objaśniających, które w wielu wypadkach raczej zaciemniały pierwotną ideę. Bo czyż znaczącym naruszeniem szabatu mogło być wyłuskanie kilku ziaren z kłosa, by zaspokoić głód? Przecież to nie młócka! No, ale według prawa pod ten paragraf podlegało... Dlatego musiał się odezwać sam Prawodawca - Mistrz oskarżonych o naruszenie spoczynku szabatniego. Przy ocenie wydarzeń, zawsze bowiem należy pytać o intencję ustawodawcy. Ta zaś jest jednoznaczna, a komplikowanie jej drobiazgami, odwraca właściwy porządek.