Znamy dalszą część tego powiedzenia: ... to kij znajdzie. Pasuje ono jak ulał do sytuacji opisanej w dzisiejszej Ewangelii. Otóż Pan Jezus, pełen dobrych intencji (a jakże by inaczej!) pojawia się w szabat w synagodze. A wiadomo, po co przychodziło się do synagogi, podobnie jak dziś przychodzi się do kościoła... Priorytetem jest spotkanie z Bogiem. Jakość tego spotkania zależy od osobistego nastawienia, podjętego wysiłku, no i łaski Bożej. Wiemy jednak z doświadczenia, że nawet przy dokładnym spełnieniu koniecznych warunków i hojnym darze łaski, czasem jednak pojawi się coś, co zmąci upragniony spokój. W tym wypadku był to człowiek o widocznym kalectwie. Ewangelista mówi o uschłej ręce, my dziś powiedzielibyśmy pewnie, że to efekt jakiegoś wylewu czy coś podobnego. To jednak nieistotne. Najważniejsze jednak, że ten człowiek stał tam jako znak od Boga. Nie wolno było przejść obok niego obojętnie - choć było to możliwe... Pan Jezus jednak nie znał obojętności. Ulitował się nad nim i chciał przyjść z pomocą. Ten konkretny znak był jednak o wiele większą próbą dla tych, którzy obserwowali Mistrza. I dlatego właśnie zwrócił się do nich z pytaniem: Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić? Zapanowało milczenie. Nie byli na to przygotowali. W głębi duszy pewnie życzyli owemu kalece jak najlepiej, ale... nie w szabat. Nikomu przecież nie wolno naruszać spoczynku tego dnia! Dlatego właśnie Pan Jezus spojrzał na nich z gniewem i uzdrowił go. A obserwatorzy Chrystusa? Św. Marek pisze: A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

   Czy więc pytanie Pana Jezusa było nie na miejscu? Jemu nie wolno było uzdrowić owego nieszczęśnika w szabat, ale oni mogli (w dzień Pański) inicjować działania zmierzające do uśmiercenia Mistrza z Nazaretu? Tak zawsze będzie się działo, gdy - zamiast odczytywać Boże znaki - będziemy podejmowali wysiłek wkopywania własnych. Za wszelką cenę.