Po opisie stworzenie świata, Biblia pokazuje nam nagle dwa opisy stworzenia człowieka. I to różne! Nie znaczy to, jakoby były one przeciwstawne, ale jakby relacje różnych osób z tego samego wydarzenia - każda zapamiętała inne szczegóły. Gdy weźmiemy pod uwagę, że wczorajszy opis ma charakter bardziej filozoficzny, ideowy, bo on zawiera sformułowania tego rodzaju, jak uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam, zauważamy, że nie ma tam szczegółów technicznych, sposobu samego tworzenia, a mimo to wiemy, że człowiek powstał z interwencji Bożej. Ta relacja powstała około sześć wieków przed Chrystusem. Z kolei dzisiejszy opis jest mniej więcej cztery wieki starszy. Widać w nim troskę o dokładne przestawienie procesu stwarzania człowieka. Jest tu więc mowa o ulepieniu człowieka z prochu ziemi. Niektóre tłumaczenia podają, że z gliny, z mułu lub z pyłu. Nie ma to jednak większego znaczenia, bo chodzi - oczywiście - o materię. Tak, człowiek powstał z materii. Można by powiedzieć: podobnie jak wszystkie stworzenia, powołane wcześniej do istnienia. Jest jednak różnica. I to poważna - człowiek otrzymał tchnienie życia. Czymże ono jest? Jak je rozumieć? Nie może to być przecież właściwość umożliwiająca poruszanie się i życie. Tego bowiem nie otrzymały zwierzęta, a przecież były już gotowe na przyjście człowieka - żyły...

   Skoro nie mówimy tu o warunku koniecznym do biologicznej egzystencji, to musimy mieć do czynienia z czymś bezwzględnie wyjątkowym. Oto Bóg zechciał tchnąć Swojego Ducha w to ostatnie stworzenie, które będzie niejako koroną stworzenia. Przypomnijmy sobie Księgę Dziejów Apostolskich, gdzie św. Łukasz określa nadzwyczajną jedność i jednomyślność pierwszych chrześcijan: Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących... Czy nie chodzi o tego samego Ducha? Czyż to nie Boży Duch prowadzi do jedności - przede wszystkim z Sobą, a gdy wszyscy z Nim stanowią jedno, to przecież i wzajemnie ze sobą są zjednoczeni. To właśnie wtedy człowiek, ożywiony Bożym tchnieniem był zdolny do uprawiania ziemi, kopania w niej rowów, panowania nad wszelkim stworzeniem - bez uszczerbku dla niego, bo wszystko było zgodne z Bożym zamysłem. Dopiero za chwilę, po popełnieniu grzechu, gdy nauczy się myślenia ludzkimi kategoriami, w oderwaniu od Bożego tchnienia, świat zacznie się coraz bardziej komplikować i zwracać przeciwko koronie stworzenia.