Dzisiejsze pierwsze czytanie jest bardzo ciekawym studium psychologicznym dotyczącym upadku grzechowego. Nie tylko zresztą pierwszych rodziców - bardzo podobnie przedstawia się to u większości przedstawicieli naszego gatunku. Oto Pan Bóg, który jako wszechwiedzący miał przecież świadomość krzywdy Mu wyrządzonej, przychodząc do nich zachowuje się jakby o niczym nie wiedział. Rzucane gdzieś w przestrzeń pytanie: Adamie, gdzie jesteś? nie ma w sobie nic z pragnienia zemsty, dochodzenia swych praw... I zwłaszcza na tym tle bardzo trafnie zostało przedstawione działanie ludzkiej psychiki w sytuacji popełnienia przestępstwa. Jakże łatwo przychodzi człowiekowi zrzucać odpowiedzialność na innych! Ten schemat zasadniczo trwa: wystarczy sobie to skojarzyć z jakimikolwiek procesami sądowymi albo przesłuchaniami słynnych komisji śledczych. Chociaż bowiem wskazanie na współsprawcę nie było kłamstwem, to przecież nie dawało też odpowiedzi na zasadnicze pytanie: Dlaczego to uczyniłeś?. Obdarzony rozumem i wolnością woli człowiek musi odpowiadać za swoje czyny. Propozycja ze strony nawet najbliższej i najbardziej kochanej osoby pozostaje wciąż jedynie pokusą. Tę zaś, z woli Bożej i przy Jego pomocy, jesteśmy w stanie pokonać.

   Wielu spośród nas do codziennych swoich modlitw dołącza Dekalog - dziesięć przykazań. Modlitwa wieczorna zwykle zawiera się również rachunek sumienia. Wiadomo po co - prawdy przez Boga objawione im częściej są przypominane i kontemplowane, tym trudniej je zwalczyć. A już na pewno nie będzie tego łatwo dokonać jednym zdaniem w formie czy to sugestii, polecenia czy też pytania. Jeśli więc prawdy zasadnicze w niewystarczający sposób są w nas ugruntowane, to zupełnie nieistotne z której strony dotrze do nas pokusa, ale to my jesteśmy decydentami i całkowicie odpowiadamy za swoje czyny. Nic więc dziwnego, że kara spotkała wszystkich.