Dobrze było apostołom z ich Mistrzem: przy Nim nabierali mądrości, byli świadkami spektakularnych cudów, stawali się popularni (bo przecież rozpoznawano ich jako uczniów Jezusa z Nazaretu). On sam dbał o ich potrzeby - troszczył się by nie byli głodni, gdy podążając za Nim zdawali się być zmęczeni, On sam nakazał im oddalić się na miejsce pustynne, by odpocząć nieco. Dobrze im tak było - słowem: dolce vita.

   Nic więc dziwnego, że wizja zakończenia tej sielanki obudziła nie tylko zdziwienie, ale i spontaniczny protest. I to kogo! - tego, który przed chwilą wykazał się nie tyle bystrością umysłu, co nadprzyrodzonym światłem, umożliwiającym precyzyjne wskazanie na Chrystusa jako Mesjasza Pańskiego. Tak tego nikt nie ujął. A oto, gdy poruszony perspektywą cierpień swego Dobroczyńcy, postanowił pójść krok dalej i powstrzymać Go przed poddaniem się takiemu losowi, został nazwany szatanem? Nie, właściwie nie tak było. Wyraźnie bowiem zaznacza Ewangelista, że Pan Jezus - choć poruszony niestandardowym sprzeciwem swego ucznia - użył tego określenia, to jednak zgromił Piotra - patrząc na swych uczniów. Tym samym nie kierował owego oskarżenia do najważniejszego z apostołów a raczej w bliżej niesprecyzowaną przestrzeń. Tak jakby chciał swym ostrzeżeniem dotknąć obecnego w pobliżu szatana. To z jego bowiem inspiracji odezwał się Szymon. Przyszło mu to tym łatwiej, że przeżywał jeszcze swą wielką chwilę, bo oto okazało się, że tylko on dostarczył oczekiwanej przez Mistrza odpowiedzi. Ale nie zdołał odróżnić pokusy, która wślizgnęła się do jego serca tuż za światłem pochodzącym z nieba. Zbyt łatwo uwierzył w swój geniusz, przez co odważył się pisać plany Panu Bogu. Poszedł zdecydowanie za daleko...

   Jakże to ważne, by umieć odróżniać Boże natchnienie od zwykłej pokusy. Tej umiejętności nabywa się z czasem - czasem spędzanym na rozmowach z Nim.