Pierwsze dzisiejsze czytanie z Księgi proroka Daniela przedstawia Azariasza modlącego się na wygnaniu, w obcej ziemi. Lamentuje on i wznosi płaczliwą skargę do Boga z powodu smutnego losu, jaki stał się udziałem jego narodu. Skarga ta jednak nie ma charakteru bezsilnego płaczu - jest to raczej chłodna analiza przyczyn upadku do jakiego doszło. Stwierdza on bowiem jednoznacznie, że to, co jest aktualnie ich udziałem wynika z grzechu. To grzech stał się przyczyną klęski ludu Bożego, to z powodu grzechu nastąpiło przesiedlenie do obcej ziemi, a co gorsza - gdyby nawet owi wybrańcy Boży chcieli zadośćuczynić swemu Stwórcy za odstępstwa, nie mogą tego dokonać z powodu oddalenia od miejsca świętego. To przecież jedynie w świątyni, na ołtarzu jerozolimskim można składać ofiary całopalne. Oto jakże trudne stało  się ich położenie: nie dość, że grzesznicy, to jeszcze bez możliwości przebłagania Boga za grzechy. To tak, jakby powiedzieć: nie dość, że dłużnicy, to jeszcze bezrobotni, pozbawieni możliwości zmniejszania długu...

   Jakże ważną jest świadomość grzechu i konieczności jego niwelowania! A nam taką dano łatwość jednania się z Bogiem. Wystarczy tylko przystąpić do konfesjonału, szczerze wyznać nieprawości, żałować za nie i postanowić poprawę. Nie ważne w jakiej ziemi, nieistotne w jakim czasie - byle byli kapłani, którym dał Bóg moc jednania z Nim.

   Jest wszakże jeszcze jeden warunek: odpuszczanie przewinień bliźnim. Bez tego się nie da. Mówi Pan Jezus, że niemiłosiernym Pan Bóg również miłosierdzia nie okaże i wtrąci do więzienia, aż całego długu nie oddamy. Cóż to za więzienie? Jaka możliwość spłaty zadłużenia? Czy będziemy mieli czym zarobkować, by niwelować własne winy? Nie sposób odpowiedzieć na te pytania. Czyż więc nie lepiej uczyć się postawy miłosierdzia i darowania przewin swoim bliźnim?