Prawdopodobnie nie u wszystkich wygląda to tak samo, ale czas powątpiewania w rodzicielskie racje, a nawet buntu stał się udziałem raczej każdego dziecka. Zresztą należy to chyba do natury człowieka. Przecież już Adam z Ewą chcieli udowodnić Panu Bogu, że jeśli jest dobrze, to może być jeszcze lepiej. No - i przekonali się... I tak już pozostało. Jeśli rodzice przestrzegają, by nie dotykać żelazka, to na pewno kryje się za tym coś innego - tak zwykle myśli dziecko, dopóki się nie sparzy... Jeśli Mojżesz przekonuje, że należy przestrzegać praw i nakazów Bożych, bo w tym tkwi największa mądrość, to z największą pewnością ma on rację, ale przecież już za jego życia było wielu mądrzejszych, którzy też chcieli lepiej... Aż do dnia dzisiejszego się to powtarza. Najczęściej przywoływanymi argumentami są: inne czasy, chęć dostosowania się do świata, a nawet zużycie się tego, co dawne...

   Tymczasem sam Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii przekonuje, że w zakresie Prawa Bożego nie warto zmieniać czegokolwiek. Mało tego: nawet nie wolno! Z takim dobrodziejstwem mamy bowiem do czynienia, że niedostosowanie się do jego wymogów zawsze przynosiło zgubę. To jak prawa natury, które - owszem - należy cierpliwie poznawać po to, by mądrze wykorzystać siłę jej żywiołów. Przeciwstawianie się tej potędze przynosi zawsze bolesne skutki. Ale cóż tu tłumaczyć dorosłym? Przecież oni wszystko wiedzą i... mają pomysł na lepszy świat. To kolejna zabawa w Adama i Ewę. Stać nas na to? Życie przecież mamy tylko jedno. Nie lepiej to posłuchać Pana Jezusa i nie zmieniać tego, co naprawdę jest najlepsze?