Wsłuchując się w tekst dzisiejszej ewangelii, zwykle myślimy o niegodziwości słuchaczy Pana Jezusa: Jak oni mogli? Doświadczyli przecież naocznie wielkiego cudu, ale właśnie ten znak postanowili wykorzystać przeciwko Dobroczyńcy... Cóż za przewrotność!

   Owszem, oburzenie nasze jest jak najbardziej uzasadnione, ale nie ono jest tu najważniejsze. Takie rzeczy dzieją się przecież nieustannie - wystarczy pomyśleć o tym, jak traktuje się dziś świętego już papieża Jana Pawła... On tymczasem jest już tam, gdzie zawsze chciał być i cieszy się towarzystwem ukochanego przez całe życie Syna Bożego oraz Jego Matki - też, zresztą, opluwanych przez wieki...

   Zwróćmy jednak uwagę na przedostatni akapit dzisiejszej perykopy: Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze całą broń jego, na której polegał, i rozda jego łupy. Wszyscy wiemy, jak ważne jest odpowiednie uzbrojenie. Młode państwo polskie nie miało wystarczających środków, by jeszcze lepiej się dozbroić i możliwe, że dlatego nastąpiła klęska w roku 1939. (Oczywiście, że zabójstwa ostatecznego dokonał front wschodni...) Dlatego dziś nasz kraj zbroi się na potęgę, zadłużając się niemiłosiernie, ale to mądrość zaczerpnięta z pierwszej połowy ubiegłego wieku.

   Jednak nie o ten rodzaj zbrojenia chodziło Panu Jezusowi. Naszą bronią jest ustawiczna jedność z najpotężniejszym Sojusznikiem, jakim jest On sam. Stąd w czasach tak wielu niebezpieczeństw duchowych, porażek, klęsk i - wprost - przechodzenia na stronę przeciwnika, bardzo potrzeba dozbrajania się przed Najświętszym Sakramentem, z Księgą Świętej Mądrości przed oczyma i różańcem w dłoniach. Oto nasza obrona. Cokolwiek miałoby się wydarzyć - tak wyposażeni, nie ulegniemy.