Od szeregu dni analizujemy Księgę Dziejów Apostolskich, która dla chrześcijan jest tym, czym dla Polaków - zwłaszcza pod zaborami - była Sienkiewiczowska trylogia. Mistrz Henryk napisał ją ku pokrzepieniu serc. Podobnie św. Łukasz, ku pokrzepieniu serc - szczególnie pierwszych chrześcijan - napisał tę Księgę, która miała ukazywać (i do dziś pełni tę rolę), że warto wsłuchiwać się w natchnienia Ducha Świętego. Przecież sukcesy, jakie osiągali Paweł z Tymoteuszem i inni, były  tak naprawdę dziełem Boga. Realizowali dokładnie to, co im Duch Pana podpowiadał. W jednym akapicie znajdujemy bowiem takie określenia: Duch Święty zabronił, dalej: Duch Jezusa nie pozwolił oraz: Bóg nas wezwał. A oni postępowali dokładnie według tych wskazań. To właśnie było źródłem powodzenia ich misji.  Cóż człowiek może sam z siebie? Moc jest w Bogu. On zaś chce ulokować ją w nas. Nie dla naszej chwały, ale dla realizacji wzniosłych planów zbawienia świata.