Wszyscy wiedzą o tym, że zgoda buduje, ale nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że zgoda też kosztuje. Z iluż to praw, roszczeń czy przywilejów jesteśmy w stanie zrezygnować dla świętej zgody. I niekoniecznie musi to być grzech fałszywego irenizmu. Wiele powiedzieć o tym mogą małżeńscy jubilaci - każdy z tworzących wspólnotę małżeńską wchodzi w ten związek z ludzkimi ułomnościami, słabościami, z sobie właściwą dawką egoizmu. Jakże wiele trzeba dobrej woli, ileż miłości w sercu, by umieć zrezygnować z cząstki siebie, odsunąć korzyść osobistą dla zadowolenia drugiej strony!

   Ten rodzaj ofiary stanie się czynnikiem wspólnototwórczym, jeśli będzie swego rodzaju prowokacją do podobnych działań, zachęcającym przykładem. Trudno się dziwić rodzicom, którzy ponad wszystko cenią sobie zgodę między własnymi dziećmi. Uczyć jej trzeba już w dzieciństwie, gdy wola bardziej skłonna do nauki, a pragnienie naśladownictwa jeszcze nie zawsze kontrolowane przez rozum. Stąd, gdy nawet ból ofiary rani, kompensowany jest on pochwałami i odczuwalną atmosferą miłości. Na kolejnych etapach życia można to już tylko doskonalić.

   Trudno więc się dziwić Panu Jezusowi, który na ostatniej wieczerzy pozostawił wyraźny testament swoim uczniom, wyrażający właśnie pragnienie jedności. Obudowane ono zostało argumentacją odnoszącą się do Trójcy Świętej. Tu już nie chodziło o puste naśladownictwo. Przecież nie mówił tego Pan Jezus do dzieci, ale do dojrzałych mężczyzn, którzy winni byli zrozumieć siłę oddziaływania Źródła.

   Patron dnia dzisiejszego, św. Andrzej Bobola, tak doskonale przekonany był o potrzebie tworzenia jedności, doprowadzania do zgodnej wspólnoty, że gotów był zapłacić za to cenę najwyższą - oddał życie i to w okolicznościach budzących odrazę. Oby ten przykład i na nas podziałał budująco - abyśmy chcieli rezygnować z rzeczy nieporównanie mniejszych dla ocalenia najdoskonalszego.