Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? - To słowa  tajemniczych mężów w białych szatach. Nie ma wątpliwości, że chodzi tu o aniołów. Zadane przez nich pytanie jest swego rodzaju prowokacją. Apostołowie mogli odpowiedzieć na nie innym pytaniem w stylu: A dlaczego by nie? lub A cóż w tym złego? Nie byliby jednak w stanie uwolnić się od pewnego niepokoju, który owo pytanie zasiewa. Czy bowiem samo wpatrywanie się w niebo było wyłącznie odprowadzaniem wzrokiem Kogoś znanego i kochanego, czy może kryła się w tym jednocześnie próba przebicia chmur tęsknymi oczyma, by upewnić się co do przyszłego losu nas wszystkich?

   Człowiek obdarzony rozumem jest wręcz zmuszony do poszukiwania odpowiedzi na najbardziej egzystencjalne pytania. Wpatrywanie się w niebo okazuje się być bardzo dobrym kierunkiem rozważań. Przypomnijmy sobie to, co później powiedział św. Paweł: Szukajcie tego, co w górze...

   Prowokacyjność anielskiego pytania polega też na zmuszeniu do działania. Czy bowiem wolno bezczynnie wpatrywać się w niebo (nawet przy założeniu posiadania chęci i dobrej woli przez zainteresowanych)? Może to być środek wspierający, ale z pewnością niewystarczający. Sam widok nieba rodzić winien inspiracje do działań czysto przyziemnych, doczesnych, ale motywowanych miłością do Boga. W tym sensie wzrokowe poszukiwania tego, co w górze mogą wpłynąć na zupełnie inny obraz człowieka i jego przeznaczeń. Oby tylko - za wzorem apostołów - chciało nam się chcieć odpowiadać sobie na najważniejsze pytania i podejmować konsekwentne działania.