Iluż to ludzi wykazuje dziś zatroskanie losem innych.  Pytają z pustej ciekawości, odpowiadają niepytani, a wszystko po to, aby mieć nieco spokoju nie tyle dla siebie, ile od siebie. Zastanawiając się bowiem nad sobą trzeba podjąć trud analizowania własnych zachowań, wysilić się na samokrytykę i podjąć postanowienie lepszego postępowania. A po co to? Czyż nie łatwiej zająć się życiem innych? Dziś już nie tylko grzeszne plotkary, ale zdecydowanie przewyższające je - pod względem zasięgu oddziaływania - media, są wciąż zainteresowane czyimś życiem prywatnym, dochodami, lokalizacją uczuć itp.

    Choć różne są ścieżki ludzkich losów, to cel dla wszystkich jest ten sam: mamy stanąć u boku Bożego, by wraz z Nim na wieki cieszyć się chwałą. Ten właśnie cel jest najistotniejszy, a sposoby osiągania go nie mają już takiego znaczenia. Stąd mogą ludzie przez życie pielgrzymować obok siebie, ale niekoniecznie. Gdy ktoś jest od nas oddalony, nie musi to oznaczać jego zagubienia, ale po prostu inny styl realizowania życiowego powołania. Najważniejsze jest posłuszeństwo. I to nasze! Los innych o tyle może nas interesować, o ile możemy stać się dla nich pomocą w dojściu do Boga. Przede wszystkim zaś troszczyć się musimy o własne zbawienie. Tak to zresztą wynika ze sformułowania przykazania miłości: miłuj bliźniego jak siebie samego. Krótko mówiąc, należy wpierw zatroszczyć się o to, by samemu wiernie wypełnić wolę Boga. Gdy zaś chodzi o innych - Co tobie do tego? Ty pójdź za Mną.