Czy mógłby ktoś z nas powiedzieć, że żyje długo albo zbyt długo? A ile chciałby jeszcze pożyć? Przecież to nie od nas zależy, a kres życia przychodzi niekiedy w połowie realizacji planów życiowych.

   Uczniowie pańscy byli przekonani, że skoro Mesjasz już przyszedł, to nie ma potrzeby dalszego ciągnięcia dziejów świata. Słowa wypowiedziane przez samego Mistrza: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w królestwie swoim. dodatkowo umocniły uczniów w przekonaniu, że Jego powrót jest raczej kwestią miesięcy, co najwyżej lat. Tymczasem minęło już dwadzieścia wieków... i nic?

   Nie znamy dnia ani godziny, ale w gotowości  trwać musimy nieustannie. I to nie przechowując zdobyte, ale pomnażając otrzymane dary. Z podobnej postawy cieszył się św. Paweł i zamierzał adresatów swego listu jeszcze bardziej ubogacić, by niebo całe radowało się świętością przybranych dzieci Bożych. Czy i nami się raduje? Musimy o tym myśleć, bo czas jest krótki.