Tak Pismo św. określa patrona dnia dzisiejszego. Chodzi o Barnabę - właściwe jego imię to Józef, Żyd pochodzący z Cypru z pokolenia Lewiego, któremu  apostołowie nadali imię Barnaba. W młodości studiował u Gamaliela - jak Szaweł z Tarsu. Pewnie dlatego to on właśnie odnalazł późniejszego Apostoła Narodów  w tym właśnie mieście i przyprowadził do Antiochii, gdzie obaj pracowali razem. Obaj działali w pierwszej i drugiej podróży apostolskiej Pawła. To on wprowadził Pawła w grono chrześcijan, następnie wraz z nim przybył do Jerozolimy, by potwierdzić słuszność przekonania o niekonieczności przeprowadzania neofitów przez judaizm, by oddać ich Chrystusowi.

   Św. Łukasz takie daje o nim świadectwo: był człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary. Obyż tak można powiedzieć o każdym z nas... Można jednak się jednak zastanawiać, czy dlatego był dobrym człowiekiem, że napełniony był Duchem Świętym, czy też z powodu napełnienia Duchem stał się dobrym. Druga opcja bliższa jest protestantyzmowi. Luter wpoił swoim wyznawcom teorię predestynacjonizmu. Rozumiał przez to, że każdy człowiek jest przeznaczony: na zbawienie lub na potępienie. Niezależnie od tego, jak się zachowuje i co robi - osiągnie swoje przeznaczenie. Jeśli zaś tak nie jest, oznaczać to może tylko jedno: trzeba naprawdę się starać żyć jak najlepiej, być dobrym człowiekiem, aby chciał w nas zagościć Duch Święty. Jego zaś mocą wszystko możliwe jest do osiągnięcia, nawet uzdrowienia i wskrzeszenia - jeśli Bóg zechce.