Pan Bóg, stwarzając człowieka, wdrukował w niego poczucie sprawiedliwości, które uaktywnia się w nim już w dzieciństwie. Ileż to razy rodzice godzić muszą dzieci, tłumaczące się podniesionym tonem: bo on zaczął, bo on mi najpierw... I to pewnie była prawda, bo doznający krzywdy, próbuje się bronić. Ma zresztą do tego prawo. Gdyby jednak wszystkie strony zaczęły dochodzić swoich praw i żądać wyrównania krzywd, zrobiłby się bałagan trudny do uprzątnięcia.

   Dlatego Pan Jezus podpowiada inne rozwiązanie, które nie dzieli ludzi, nie pozostawia w poczuciu krzywdy czy nienawiści, ale z pewną osobistą stratą pozwala porządkować zachwaszczone pole. Lepiej bowiem stracić nieco w zakresie materialnym niż pozbyć się przyjaciół, samemu duchowo się zdegradować i dodatkowo eskalować konflikt. Proste, ale jakże trudne...