Pod koniec życia z pewnością radość mógł odczuwać Mojżesz, gdy spoglądał na stojącego wiernie przy nim przez czterdzieści lat Jozuego. Jeszcze bardziej radował się pewnie z tamtej strony, widząc jak doskonale realizuje on Boży plan. Zresztą każdy rodzic, każdy szef firmy, każdy nauczyciel marzy o tym, aby jego dziedzictwo nie uległo zatraceniu. Dla odmiany, w negatywnym świetle przedstawić by należało trzeciego z królów izraelskich, Salomona. Przejął on dziedzictwo Dawida, ale jedynie w zakresie materialnym. Mimo pozorów związania się z Bogiem, powoli wiódł naród ku zgubie.

   Domyślamy się, co musiał przeżywać prorok Eliasz - ten, który potrafił ogień z nieba sprowadzić, to samo niebo zamknąć na trzy i pół roku, by deszcz nie padał, otworzyć wreszcie zawory niebieskie, wskrzeszać umarłych itd. Pan Bóg zaprosił go do siebie i kazał wyznaczyć następcę. Dobrze, że podał konkretną osobę. Elizeusz bardzo przywiązał się do swego mistrza - do tego stopnia, że nie chciał odstąpić od niego ani na krok w ostatnich chwilach jego ziemskiego bytowania. Też pragnął kontynuować to, co rozpoczął Eliasz i dlatego prosił o jego ducha. Skromnie poprosił: aby dwie części twego ducha przeszły na mnie. Co miałyby oznaczać dwie części ducha? Jak ducha można podzielić? Nie ma to większego znaczenia. Ważne, że obaj pragnęli kontynuować misję swego Pana. I pobłogosławił mu Pan Bóg. Był wiernym kontynuatorem dzieł poprzednika, a w ten sposób wypełnił wolę Najwyższego.

   A wszystko zaczęło się od związania się z Bogiem poprzez wspaniały przykład życia człowieka już będącego z Nim w jedności. Obyśmy i my mieli swoich mistrzów życia duchowego i obyśmy potrafili pozostawić po sobie tych, którzy Boga ponad wszystko kochać będą.