To prawda, że otrzymaliśmy od Boga zadanie: Czyńcie sobie ziemię poddaną. W związku z tym winniśmy się czuć odpowiedzialni za jej kształtowanie - współpracownicy Boga! Wiąże się z tym również i przywilej korzystania z dóbr, jakie ona oferuje. Stąd nie ma nic złego w badaniu świata i praw nim rządzących, a w oparciu o nie w tworzeniu nowych narzędzi, ułatwiających nam życie. Istnieje jednak niebezpieczeństwo zapętlenia się w tym pościgu. No, bo skoro samochody, łodzie i samoloty nie budzą już dziś zdziwienia, skoro można budować domy tak duże, że przekraczają realne potrzeby niewielkiej rodziny, to przecież można dążyć do zdobycia tego wszystkiego i jeszcze więcej.

   Owszem - można, ale czy to potrzebne? Wirują więc ludzie w spiralach kredytów, z trudem karmiąc własne ambicje. Długi jednak trzeba spłacać, dlatego i zarabiać trzeba więcej. To zaś wymaga dodatkowych zajęć i poświęcania na to czasu, którego i tak jest niewiele. Zaczyna więc go brakować na sprawy najistotniejsze. Domy, wznoszone przed pięćdziesięciu czy stu laty, mogły budzić zazdrość sąsiadów. Dziś mają już nowych właścicieli, którzy oceniają je według wartości działki, pomniejszonej o... koszt rozbiórki. Po co więc taki wysiłek, skoro wszystko jest jak trawa, którą żrą kolejne pokolenia krów? Pasterz wszystkich działek, a jednocześnie ich Właściciel... - tak naprawdę tylko On się liczy.

   Świat przechodzimy etapami: najpierw raczkując, potem ostrożnie stąpając, chodząc, następnie biegając w szaleńczym tempie, a niektórym przypadnie jeszcze czas kuśtykania... Wszystko trwa zaledwie kilka chwil - w oczach Pasterza. Dlaczego więc poświęcać więcej uwagi zielonej paszy, niż Właścicielowi wszystkich pastwisk, rzek, pól, chmur i słońca? Nie jesteśmy krowami. Jak najczęściej winniśmy wznosić głowę ku Temu, który wspiera, dba o nasz rozwój, zapewnia środki do życia, a przede wszystkim kocha i czeka - jak ojciec na powrót dziecka z wakacji. Co znajdzie w naszym bagażu? Garść suchego siana? Nie potrzebuje tego. On niczego od nas nie chce - On chce nas.