Kimże jest ten człowiek, o którym Pan Jezus powiedział, że między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana? Czy wsławił się cudami? Te, które opisują ewangeliści, miały miejsce przy jego poczęciu, a następnie przy narodzinach jego. On sam zaś raczej mógł odpychać niż przyciągać: żył na pustkowiu, z dala od ludzi, odziany w sierść wielbłądzią z pasem skórzanym wokół bioder, a jadł szarańczę i miód leśny. Dziś okrzyknięto by go dziwakiem. A w tamtych czasach? Pewnie niejeden od niego stronił. Miał on jednak w sobie coś pociągającego, co oddziaływało nawet na okrutnego Heroda. Był prorokiem - człowiekiem Boga, ukształtowanym przez bogobojną matkę i ojca - żydowskiego kapłana. Prędko go osierocili, ale ich zawierzenie Bogu i miłość do Niego pozostały w nim i spotęgowały się. Znał Pismo święte i z łatwością szermował jego słowami. Wolny od względów ludzkich szukał jedynie woli Boga. Bóg mu ją objawiał, a on bezkompromisowo wyjawiał ją ludziom. Prawda wielokrotnie bolała, ale przecież budziła podziw i szacunek.

   Możemy się więc zastanowić nad sobą: ile czasu spędzamy wśród ludzi, ile przy środkach przekazu, modelujących nasze myślenie (znów na modłę ludzką). Tym nie można zaimponować i nie ta droga wiedzie do zbawienia. Każda natomiast chwila poświęcona Bogu otwiera nas naprawdę, miłość, świętość i ostatecznie wieczną szczęśliwość. Wystarczy być konsekwentnym na tej drodze i ufać - jak Jan.