Rozumiemy zdziwienie Pana Jezusa, graniczące z oburzeniem wobec prośby ojca zrozpaczonego chorobą swego syna. Lata upływały chłopiec pod wpływem złego ducha narażał się co i rusz na utratę życia. Zaczął więc tracić nadzieję skoro nawet Chrystusowi uczniowie nie potrafili sobie poradzić z - trzymającym w niewoli jego nieszczęsne dziecko - szatanem. Jeśli oni, tworząc wspólnotę z Chrystusem, nie byli w stanie zaradzić jego biedzie, to... No właśnie - tu padła owa nieszczęsna sugestia pod adresem samego Nauczyciela: „jeśli możesz co, zlituj się nad nami i pomóż nam!". Zrozpaczony ojciec miał prawo nie znać całej prawdy o Jezusie Chrystusie - mógł nie wiedzieć, że jest On Bogiem - Człowiekiem. Sława jednak cudów zdziałanych przez Niego rozniosła się już widocznie na tyle daleko i kwitła tak potężnie, że wielu pokonywało ogromne odległości, by znaleźć się choćby w zasięgu cienia owego Mistrza w nadziei, że dokona On kolejnego cudu i życie stanie się łatwiejsze.

 Nie wystarczy jednak pragnąć czegoś. Uświadamia nam to Pan Jezus poprzez swoją reakcję: ze zdziwieniem powtarza zadane pytanie: „Jeśli możesz?" i natychmiast dodaje ku zawstydzeniu: „Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy." Przyznajmy, że w pewien sposób i nas tymi słowami zawstydza. Ileż to razy bowiem nie doczekaliśmy się spełnienia próśb ku nie bu słanych! A może była to nasza wina? Może z naszej strony zabrakło najprostszej wiary? Przyciśnięty do muru ojciec, świadom tego, że w tej chwili to właśnie od jego wiary zależy szczęście własnego dziecka, bardzo przemyślnie odpowiedział: „Wierzę, ale zaradź memu niedowiarstwu". Choćby tyle... Na to z pewnością i nas stać. Nie wolno dopuścić, aby ułomność naszej wiary miała stanąć na przeszkodzie działaniu wszechmocy Bożej. Dlatego powtarzajmy jak najczęściej za ewangelicznym ojcem: „Wierzę Panie, ale zaradź memu niedowiarstwu."