Dlaczego Pan Jezus tak bardzo się spieszy? Złowróżbność tego pośpiechu zauważyli idący za Nim, a i sami uczniowie, których wyprzedził byli zdziwieni. Po jakąś nagrodę tak pędzi? Otóż nie! Zupełnie nie, a nawet odwrotnie: ma cierpieć, być odrzucony, upokorzony, a wreszcie męczeńsko uśmiercony. Nic dziwnego, że ogień przerażenia zapłonął w oczach uczniów. Teraz wiedzieli na pewno, że koniec jest bliski. Co w takich chwilach budzi się w sercu? Smutek? Żal? Owszem, ale może też być interes... Jak to? Po prostu - Jakub i Jan, zaufani uczniowie Pana, najbardziej zaufani... To oni, na końcówce życia ich Mistrza proszą Go o posady, miejsca zaszczytne w Jego królestwie... Hieny - chciałoby się powiedzieć.

Takie sytuację są w stanie zobrazować małość człowieka. Nie inaczej było z Piotrem we wczorajszej Ewangelii - będąc tak blisko Pana, a więc mając wszystko, jeszcze dopytywał o korzyści, jakie miałaby dawać przynależność do Pana. A chciałoby się powiedzieć o nich, że to Filary Kościoła...

Nie znamy człowieka i nie znamy siebie. Łatwo dostrzec niestosowność w zachowaniu innych - trudniej u siebie.  Nie dajmy się zwieść pokuszenie.