Słowa Izajasza jak zwykle nie oszczędzają czytelnika/słuchacza. Mało tego - zgodnie z Bożym poleceniem ma on „krzyczeć na całe gardło, nie przestawać", ma wytknąć Bożemu ludowi jego błędy". Interwencja Izajasza jest w pełni usprawiedliwiona a nawet pożądana, gdyż lud ów nie spełnia Bożych oczekiwań. Owszem - umartwia się i pości, ale to za mało, albo wręcz odwrotnie - chciałoby się powiedzieć - „Tego już za wiele": teatralnie wypracowane postawy, sceniczne gesty - wszystko na użytek tradycyjnie postnej pobożności. Za tą fasadą kryją się jednak złośliwe charaktery, interesowne oczekiwania oraz nieszczera skrucha. Ten rodzaj obłudy szczególnie drażni Boga.

Mają jednak w sobie coś, na co sam Pan Bóg zwraca uwagę: „Szukają Mnie dzień za dniem, pragną poznać moje drogi" oraz „Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa, pragną bliskości Boga". No cóż? Jeśli szukają, pragną i proszą, jeśli zależy im na bliskości Boga, to nie jest jeszcze tak źle w narodzie wybranym. Może tylko obrana droga niepotrzebnie wiedzie skrótem? No i z pewnością daleka jest od doskonałości. Jest jednak coś, czego warto się uchwycić: pragnienie bliskości Boga. Och, gdybyż tak dziś można było w ten sposób narzekać! Z pewnością jest pewna grupa zasługująca na włączenie do tej kategorii, ale jakże wielu jest tych, którym Pan Bóg jest zupełnie obcy - nawet nie próbują reflektować o Nim, nie mówiąc zupełnie o jakiejkolwiek potrzebie zbliżania się do Niego, poszukiwania Go. Tamtą postawę przynajmniej można korygować, tu natomiast nie ma się nawet do czego odnieść.

Dajże nam Panie Boże takich błądzących, którzy jednak - mimo wszystko - skłonni są do przyjmowania napomnień i korygowania swoich postaw!