Niejednokrotnie przychodzi nam chylić czoła przed ludźmi, których obdarował Bóg niezwykłą wiedzą. Zbyt często mylimy ją z mądrością, przez co zachwyt pozostaje niezasłużony... Czymże bowiem jest mądrość? Gdybyś-my chcieli szukać odpowiedzi na to pytanie w dzisiejszych czytaniach, to już pierwsze z nich, zaczerpnięte z Księgi Syracha, pouczy nas, że prawdziwa Mądrość jest osobowa, że nie ma początku, że rezyduje przy tronie Boga i jest Mu oddana. To ona była narzędziową przyczyną stworzenia świata i każdy, kto ku niej się zwraca, roztropnie i sensownie kształtuje swoje życie. Niewiele ma ona wspólnego z wiedzą. Owszem, gdy chodzi o Boga, to mówić możemy nawet o wszechwiedzy - przed nią bowiem nic ukryć się nie zdoła. Tej jednak nikt z ludzi nigdy nie będzie w stanie osiągnąć. A przecież mamy być mądrzy! Na czym więc owa mądrość ma polegać? Otóż prawdziwie mądrym jest ten, kto potrafi osiągnąć wyznaczony cel niezależnie od trudności. Czasem mą-drze jest coś stracić, by zdobyć to, co najważniejsze. To podobnie jak w szachach: niekiedy warto stracić nawet kilka pionków czy innych figur, byle ocalić królową i odnieść ostateczne zwycięstwo. Boża Mądrość też podpowiada z czego powinniśmy rezygnować, a na czym skupić wysiłek, by ostatecznie osiągnąć to, co najważniejsze, czyli zbawienie.

   Ludzie wiedzieli o tym wszystkim od wieków, ale gorzej było z wdrażaniem tego do życia. Dlatego przyszedł na świat Jezus Chrystus - Słowo, które Ciałem się stało. On zrezygnował z wszystkiego: opuścił śliczne niebo, obrał barłogi. I to nie dla jakiejś własnej korzyści, bo przecież nie potrzebował zbawienia, ale z troski o nas - zrezygnował z wszystkiego, by nas ocalić. Tak działa Mądrość osobowa, Bóg kochający. Ta Mądrość tożsama jest z miłością i wszelkie Jej działania właśnie z tego motywu są najcenniejsze, bo prowadzą do najważniejszego - do zbawienia.