Można powiedzieć, że dzisiejsze czytanie jest fragmentem pięknej katechezy Syracha, w której przypomina, krok po kroku, etapy obdarowywania człowieka przez Boga, poczynając od faktu jego stworzenia. Na szczególną uwagę zasługuje jednak wzmianka o oku Boga, które Ten umieścił w sercu człowieka. Dlaczego? Aby wielkość dzieł swoich mu ukazać. No, jasne! Przecież jedynie człowiek ma zdolność do refleksji, kontemplowania tego świata i wychwalania Stwórcy. Człowiek, w odróżnieniu od reszty świata zwierzęcego, dzięki temu nie tylko jest w stanie świat posuwać do przodu, przetwarzając go i czyniąc sobie ziemię poddaną, ale zdecydowanie wychodzi poza swój ogródek i nie tylko interesuje się odległymi przestrzeniami, ale też jest w stanie sięgać daleko w kosmos, określając tory biegu planet, odkrywając nowe galaktyki i szukając odpowiedzi na coraz trudniejsze pytania.

   Cóż z tego ma? Samo poszerzanie wiedzy każdego z nas doprowadzić może jedynie na skraj doczesności. A co za nią? Między innymi po to potrzebne nam jest owo oko Boga, by niejako innymi oczyma spoglądać na rzeczywistość. Gdybyśmy bowiem jedynie chcieli omiatać świat jedynie reflektorem wiedzy, niewiele różnilibyśmy się od zwierząt - wyszlibyśmy tylko z owego małego podwórka na świat szerszy od zwierzęcego i tak nie dostrzegając tego, co najważniejsze. Wspomniane oko Boga jest więc czymś w rodzaju dziurki od klucza, przez którą jesteśmy w stanie dostrzec zupełnie odmienną od naszej rzeczywistość. Oczywiście, to co wokół nas sposobi nas do wyciągania wniosków, ale dalekowzroczność zapewnia właśnie ono - oko Boga.