W dziejach świata nigdy nie było tak, by Pan Bóg znienacka zsyłał kary bądź zaskakiwał wymierzaniem sprawiedliwości. Grzech i upadki są naszą stałą dyspozycją. Nasz Pan dobrze o tym wie i dlatego przechowuje dla nas niezgłębione zasoby swego Miłosierdzia, by nie dopuścić do utraty przez nas nadziei na wieki. Wystarczy przyznać się do błędu, przeprosić i postanowić poprawę. To jest mechanizm działania sakramentu pojednania. Problem jednak polega na tym, że ludzie się rozzuchwalają brakiem reakcji z nieba i popadają w coraz to cięższe grzechy. W tych wypadkach zawsze posyłał Pan Bóg najpierw proroków z poleceniem nawrócenia się, ostrzegał przed możliwymi konsekwencjami uporu, a dopiero w chwili braku reakcji dopuszczał doświadczenia.

   Dzisiejsza Ewangelia przedstawia nam biednego (bo tak należy go nazwać) Judasza, który w gronie apostolskim znany już był z nieuczciwości. Do tego dołożył się straszliwy grzech zdrady i to za pieniądze! Nie można tu mówić o pomyłce, o błędzie taktycznym... Ostatnia wieczerza była dla niego ostatnim ostrzeżeniem. Pan Jezus wyraźnie wskazał na niego, zawstydzając go wobec całego grona apostołów. Co masz czynić, czyń prędko. Może to brzmieć jak zachęta do zdrady? Czy nie jest to raczej wskazanie właściwej drogi: masz jeszcze czas - nawróć się. I to prędko, bo nie zdzierżysz... Był jednak w takim rozpędzie, że owo ostrzeżenie nie podziałało.

   Dlatego każdy z nas koniecznie potrzebuje zatrzymania, aby nie pędzić w kierunku przez siebie obranym, ale na każdym etapie realizacji zadania, konfrontować to z wolą Pana Boga. Stać nas na to?