Cóż może być straszniejszego od utraty osoby kochanej? W takim wypadku już nawet perspektywa własnej śmierci nie przeraża. Rozumiemy więc Marię Magdalenę, która z ciężkim sercem śpieszyła do grobu Chrystusa by w działaniu odnaleźć ukojenie (albo zapomnienie?). Myśli zanadto już jej ciążyły, nie potrafiła ogarnąć umysłem tego wszystkiego, co stało się tak szybko i tak strasznie. Teraz można już było tylko namaścić pogrzebane już Ciało. Niestety i to się nie udało! Grób pusty! Komu przeszkadzał po śmierci?

   W tej bezsilności jedynym rozwiązaniem wydawał się rozpaczliwy bieg do domu Jego uczniów. Zresztą nieważne dokąd - byleby nie stać w miejscu, byle o tym nie myśleć. Piotr i Jan, powiadomieni też biegną - tyle że w kierunku przeciwnym. Po chwili obaj znaleźli się w zimnej pieczarze gdzie nikłym śladem niedawnego Życia były jedynie płótna i chusta... I... wystarczyło: Ujrzał i uwierzył. W ciemności Grobu rozjaśniły się im Pisma!

   Nie chodziło więc o ludzkie zabiegi i nerwowe działania. Chwila ciszy i kontemplacji wyjaśniły wszystko. A czy nas na to stać?