Z perspektywy dwóch tysięcy lat łatwo jest oceniać zachowanie apostołów w tej, jakże trudnej dla nich sytuacji. Oto stracili swego Pana, Mistrza, Mentora, Przewodnika. W ciągu kilkudziesięciu godzin wszystko się posypało... Nadzieje runęły.

   To my znamy tak wiele szczegółów tamtej i dalszej historii i dziwimy się... ich niedowiarstwu. Czy słusznie? Jeśli św. Marek zauważa, że pierwszą kobietą przy pustym Grobie była Maria Magdalena i to właśnie ta, z której Pan Jezus wypędził siedem złych duchów, to nie dziwmy się, że uczniowie nie dali jej wiary. Dlaczego akurat ona jako pierwsza miałaby dostąpić tego zaszczytu i dlaczego właśnie jej miałby się objawić zmartwychwstały? Podobnie z uczniami uciekającymi do Emaus. Nie byli oni awangardą Chrystusa, nie byli nawet apostołami. Dlaczego więc właśnie im miałby się objawić ich Pan? Czy to tylko niedowierzanie, czy też zdziwienie podszyte zazdrością? Był to jednak eksperyment konieczny, aby ci sami apostołowie, którym za chwilę Pan Jezus wyrzucać będzie brak wiary, z większą pokorą przystąpili do realizacji Jego polecenia dotyczącego nauczania wszystkich narodów. Muszą być gotowi na to, że im również nie uwierzą. A przynajmniej nie od razu i nie tak łatwo. Dlatego właśnie potrzebna jest pokora w sercu oraz ufność w to, że ostatecznie jesteśmy jedynie narzędziami w rękach Pana, a do zwycięstwa prowadzi On sam.