Co mogło łączyć populację potopową z mieszkańcami Sodomy i Gomory? Nie chodzi tu zupełnie o efekt finalny - zagładę. Skupmy raczej uwagę na czasie poprzedzającym to wydarzenie. Dlaczego musieli zginąć? Doprowadził ich do tego pewien ciąg zależności: bezkrytyczna samoocena, a co za tym idzie - nieumiejętność dostrzeżenia zła w sobie, przy tym defekcie próżno by się spodziewać jakiegokolwiek poczucia winy, a więc i żalu. Jeśli tego zabrakło, nie mogło być mowy o postanowieniu poprawy. Wszystko to, trwając zbyt długo, musiało doprowadzić do poniesienia konsekwencji nieroztropnych działań. Zdaje się jednak, że na początku tego łańcucha zabrakło jeszcze innej, bardzo istotnej przyczyny: niewłaściwego punktu odniesienia. On bowiem może wywołać samozadowolenie, a stąd droga do zagłady już prosta. Niewłaściwy punkt odniesienia... tak! Jeśli bowiem ludzie porównywali siebie do sobie podobnych - nie mogło być mowy o życiu doskonalszym...

Pewnie dlatego prorok Ozeasz w dzisiejszym czytaniu postuluje podwójny kierunek działań: „powróćmy do Pana" oraz „dołóżmy starań, by poznać Pana". I to jest najwłaściwsze odwzorowanie. Ostatecznie na obraz i podobieństwo Boże zostaliśmy stworzeni i tylko do Niego winniśmy się porównywać. Na Sądzie Ostatecznym porównywanie siebie do sąsiada, kolegi czy polityka nie będzie miało żadnego znaczenia. Przeciętny człowiek zawsze bowiem znajdzie gorszych od siebie, a spoglądając w ich kierunku popaść może w rodzaj duchowego narcyzmu. Niebezpiecznym jest nawet odnoszenie się do „tych lepszych", bo i oni mają swoje wady, a po drugie dystans do przebycia nie byłby aż tak wymagający. Tymczasem postawiono nam o wiele ambitniejsze zadanie: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty - Pan, Bóg wasz". Oto najwłaściwszy punkt odniesienia. Pobożny faryzeusz też tego nie zrozumiał...