Od pamiętnego wydarzenia, gdy to Pan Jezus wyjawił swoim ziomkom, kim naprawdę jest, a oni zamiast cieszyć się ze spełnienia proroctw, wyprowadzili Go na stok góry, na której ich miasto było zbudowane i chcieli Go z niej strącić, nie miał powodów by tam wracać. A jednak chciał. Tak, On zawsze wraca. Wraca tam, gdzie Go przedtem nie chcieli, wraca, by sprawdzić czy nie odmieniły się serca ludzi, których wcześniej był spotkał. Wraca wreszcie, by potwierdzić, że On nie zmienił się ani odrobinę - zawsze kochający, zawsze z najlepszymi intencjami wychodzący, zawsze gotów pomagać.

Trochę się jednak zmieniło: zmieniło się ich nastawienie do jednego ze „swoich", który nagle stał się sławny, który dał się poznać nie tylko jako mądry Nauczyciel, ale jako cudotwórca. Kana Galilejska nie była świadkiem cudu najważniejszego, ale pamięć o nim - wzmocniona opowiadaniami tych, którzy wrócili ze świąt w Jerozolimie - przetrwała. Dlatego już nie odnoszono się do Niego z wrogością - odwrotnie: teraz, gdy okazało się, że jest On tak potężny, wielu znalazło się chętnych do skorzystania z Jego niewyobrażalnego potencjału. Ale czy było to pragnienie odmiany życia, czy tylko chęć powrotu do dawnej, beztroskiej, bezbolesnej egzystencji. Czasem zdarza się, że człowiek chce wrócić do Boga pod wpływem nieszczęśliwych doznań, cierpienia. Zawsze jednak pozostaje wówczas pytanie: po co chcesz  wrócić? Czy jesteś już innym człowiekiem? Udowodnij to naszemu Panu. On za chwilę będzie w pobliżu - będzie chciał się upewnić, czy się odmieniłeś, bo On zawsze wraca... Nieodmieniony.