Dla ludzi żyjących w sąsiedztwie terenów pustynnych, ludzi znających klęskę głodu, wywoływaną brakiem opadów, Ezechielowa wizja wody płynącej wartkim strumieniem i to w obfitości, rozlewającej się na obszary pustynne, już była projekcją raju. Ezechiel niedwuznacznie daje do zrozumienia, że wyjątkowa moc tej wody, która uzdrawia wody słone, nad brzegami której rosną drzewa owocujące co miesiąc, których to liście służą za lekarstwo a owoce za pokarm, wynika z niezwykłości źródła. Otóż woda ta wypływa spod progu świątyni. Najsmaczniejsza, najczystsza, nasycona minerałami woda nie jest w stanie wywołać takich skutków. Jasno stąd wynika, że owa woda cudowność swą czerpie od Boga.

W czasach Nowego Testamentu w Jerozolimie znajdowała się również pewna cudami słynąca sadzawka - Betesda. Wierzono, że gdy anioł poruszy znajdującą się w niej wodę, należy jak najszybciej wejść do niej, a uzyska się zdrowie. Wielu mogło radować się takimi cudami. A oto obok tej niezwykłej wody staje Pan Jezus, który o sobie mówił też, że jest Źródłem wody żywej. To On właśnie dokonuje rzeczy niezwykłych bez odnoszenia się do znaków materialnych. Jemu woda nie jest potrzebna - On uzdrawia słowem. Odtąd, dzięki Jego słowu, zwykła woda otrzymała moc odpuszczania grzechów. Wino z wodą zmieszane, na kapłańskie słowo, staje się Krwią Chrystusa. Słowa kapłańskiego rozgrzeszenia obmywają nas z win popełnionych, zaś słowa Chrystusowego pouczenia są w stanie porwać nas ku innemu, lepszemu życiu - byleśmy tylko chcieli w owym rwącym potoku Bożej mocy się zanurzyć. Skoro niosą one w sobie moc Boga, nie należy tracić czasu na dociekania czy wyjaśnienia. Dajmy się ponieść tej fali i płyńmy na głębię!