Nie najlepiej świadczy to o ludzkości (bo przecież nie o wszystkich ludziach pojedynczo), że znajdują się na właściwej drodze, czyli najbliżej Boga, jedynie podczas trwogi. A przecież nie tego chce Pan Bóg dla nas. On - Miłość sama, zainteresowany jest (choć nie wiadomo dlaczego) naszym uszczęśliwieniem. Dlatego niezwykle rzadko egzekwuje prawo wymierzania kary. Z drugiej zaś strony wiemy - a skądinąd trudno sobie Boga wyobrazić inaczej - że jest On również Sprawiedliwością. Nie może więc, a przynajmniej nie powinien, bez ukarania pozostawić grzesznika. W naszym rozumieniu niezwykle trudno jest połączyć miłość ze sprawiedliwością. Bóg jednak sobie z tym radzi i nie o to chodzi, aby Mu współczuć. On doskonale wie jak na kogo podziałać.

Przychodzą jednak momenty, gdzie brak reakcji może oznaczać akceptację zła. Tak było w przypadku ulania złotego cielca, ze wskazaniem na niego jako boga... Tu już aparat Bożej sprawiedliwości gotów był do użycia... Powstrzymał go - jeśli tak można powiedzieć - jeden człowiek, Boży wybraniec, przyjaciel Boga - Mojżesz. Jego modlitewne wstawiennictwo wyjednało ludowi Bożemu przebaczenie.

Czy dziś jest inaczej? Podobnie jak wówczas ludzie są żądni konkretów: złote cielce z szybkością reklamy migoczą im przed oczyma, oni zaś w takt tych projekcji sięgają dziurawymi dłońmi po to, czego nie są wstanie w nich na dłużej utrzymać. Świat ducha jest zbyt odległy, tajemniczy, niezrozumiały, zbyt wymagający. Ucieczka od spraw Bożych nabiera więc znamion zuchwałości i kto wie, czy w tej sytuacji słusznej kary nie powstrzymuje garstka Bożych przyjaciół, zatopionych w modlitwie, oddanych Panu w błaganiach, rozmyślaniach i postach? To ci ludzie, którzy w opinii wielu zmarnowali swoje życie. Tymczasem oni żyją coraz pełniej, a ich krytycy być może JESZCZE żyją dzięki nim właśnie.