Dramatyzm sytuacji wytworzonej wokół Osoby Pana Jezusa rośnie z dnia na dzień. On zaś sam, świadom tego, że niewiele czasu już Mu zostało, tym mniej przejmuje się bardzo realnym niebezpieczeństwem utraty życia. Znów zabiera głos w świątyni, przemawiając do ludzi jak nikt inny. Świadectwo o tym dają nawet świątynni strażnicy: „Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia." Arcykapłanom i faryzeuszom trudno było przełknąć te słowa, wszak to oni byli od nauczania i przemawiania, a oto teraz jakiś Galilejczyk zdeklasował ich w tym dziele. Nie dość, że poczuli się wypchnięci przez intruza, to jeszcze On właśnie odbiera im rząd dusz. To może tłumaczyć ich nerwową reakcję na wyznanie strażników: „Czyż i wy daliście się zwieść? Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszów uwierzył w Niego? A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty."

No, cóż? Parafrazując piosenkę J. Stuhra można powiedzieć, że mówić każdy może - trochę lepiej lub trochę gorzej. Nie w tym jednak rzecz, aby ludziom zabierać czas. Kiedy już ktoś głos zabiera, winien się liczyć ze słuchaczem i przekazywać mu to, co choćby jego samego zainteresowało. To jednak trudno wydobyć z siebie. Zwłaszcza gdy chodzi o zbawczy przekaz. W głoszeniu orędzia ewangelicznego ważne jest źródło, z którego czerpie mówca. Powiedział kiedyś Pan Jezus, że to z obfitości serca mówią usta. To prawda i właśnie dlatego dbać trzeba o nieustanne zasilanie serca. Nie ma wątpliwości, że Chrystusowe serce, tak bardzo zjednoczone z Ojcem, wydobywało z siebie wyłącznie słowa miłości i mądrości. Trudno więc się dziwić, że niemal hipnotyzował ich wizjami świata ogarniętego miłością Boga. Każde przemawianie bez zatopienia się w tejże miłości, będzie jedynie miernym zawodzeniem brzmiącego cymbału. Dlatego prośmy o dar Ducha Świętego, o łaskę wypełnienia miłością serc tych ludzi, którzy z Bożego polecenia przy pomocy słowa mają przybliżać nas do Boga.