Są ludzie, którzy z zazdrością patrzą na dom sąsiada i to nie dlatego, że „jego stać” a ich nie. Przeciwnie – sąsiad ma obiektywnie niższe dochody, a dom jego systematycznie rośnie. Ten jednak po powrocie z pracy przebiera się drelichy i pracuje. Zazdrośnik zaś oblewa się potem na samo wyobrażenie siebie przy pracy – nie tyle ciężkiej, co długotrwałej. Gdyby tak dało się dom postawić w dwa, trzy tygodnie… o! taki ciężar można by udźwignąć, ale dłubać przy nim całymi latami?

Dość podobnie wyglądała sytuacja Izraelitów, którzy setki lat błagali Boga o wyzwolenie spod jarzma egipskiego. Kiedy jednak przybył do nich Mojżesz, posłany przez Boga, przyjęli go nieufnie. Pozyskał ich zaufanie cudami, które znane nam są pod pojęciem plag egipskich. Samo przejście przez Morze Czerwone otumaniło nieco jego przeciwników, ale już niebawem zaczęli bunt wzniecać przeciwko niemu i przeciwko Bogu. Pewnie wyobrażali sobie szybszy finał owego wędrowania. Myśleli pewnie, że droga ku wolności w zasobnych rejonach będzie zdecydowanie krótsza. (Swoją drogą taką szansę mieli, ale jej nie wykorzystali, bo przeraziła ich sama myśl o czekających ich walkach z ludami tam osiadłymi. Odmówili współpracy z Bogiem, dlatego On „zafundował im” wędrówkę czterdziestoletnią.) Ich problemem było pewnie to, że na skutek przyginania ich do ziemi batami, wzrok swój nadto oswoili z tym, co przyziemne. Pewnie dlatego zamiast oddychać pełnią wolności i dziękować za to Bogu, zaczęli szemrać przeciwko Niemu, że brakuje im chleba i wody, a manna się im już uprzykrzyła… Rażący brak wdzięczności wobec Dobrodzieja zemścił się plagą węży jadowitych. I oto teraz, aby uratować nędzne resztki swego istnienia, musieli się jednak wyprostować i spojrzeć ku górze. To właśnie spojrzenie ku górze przynosiło ocalenie.

Zbytnie zapatrzenie się w to, co ziemskie zawsze rodzić będzie frustrację zmęczenie i zniecierpliwienie, a w konsekwencji szemranie przeciwko Bogu. Ratunkiem jest wznoszenie oczu ku górze, ku szerszym horyzontom i nieogarnionym perspektywom.