Niby to samo, a jednak inaczej. Relacja Mateuszowa różni się nieco od wczoraj usłyszanej, Janowej. Dowiadujemy się między innymi, że Judaszowa zdrada nie była wynikiem chwilowej słabości. Skoro bowiem z własnej woli poszedł do arcykapłanów z propozycją „wydania" Pana Jezusa i to za pieniądze, musiał to wcześniej sobie przemyśleć. Wcześniej i później zarazem, bo oto pisze znów św. Mateusz, że „odtąd szukał sposobności" by ten cel zrealizować.

Zanim jednak do tego doszło, Pan Jezus próbował obudzić jego sumienie, zmobilizować do refleksji - dawał czas na opamiętanie. Raz udzieliwszy człowiekowi wolności woli, nie cofnie jej nigdy. Ale nieustannie przypomina, daje okazję. Najpierw wysłał zasmucający wszystkich komunikat: „Jeden z was Mnie zdradzi." Dopytywanie uczniów o sprawcę jeszcze go nie obudziło, nie pohamował się. Gdy na usilne prośby apostołów o wskazanie zdrajcy uczynił to, zanurzając dla niego chleb w misie - ten się nie zreflektował. Nie pomogła nawet przestroga udzielona przez Mistrza: „biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził". Nie wiadomo dlaczego postanowił jeszcze sam zapytać. Otrzymał odpowiedź twierdzącą. Nic nie pomogło...

Tak wygląda zatopienie w złu... Wyobrażenie krótkotrwałej korzyści jest tak silne, że rozsądek staje się bezradny, że tak trudno rozum wybudzić z uśpienia. To grozi każdemu. Nie pozwólmy więc na wygaśnięcie naszych codziennych relacji z Bogiem, przez które wciąż wskazuje, podpowiada, przestrzega.