Dróg w naszym życiu jest wiele - tyle ich, ilu jest ludzi na świecie. Zastanawiamy się ciągle, którędy iść. Stajemy zrozpaczeni nie widząc żadnego światła, żadnej nadziei. To prowadzi nas w końcu w ślepą uliczkę i nie wiemy co dalej robić. Dróg wiele jest, ale to zależy z kim idziemy tymi drogami. Droga w osamotnieniu, bez wiary wydaje się nam bezsensowna a oczy wtedy mamy jakby na uwięzi i wszystko co robimy staje się bezsensowne.

   Dzisiejsze Słowo Boże ukazuje nam postać dwóch uczniów którzy zmierzają do Emaus. Są załamani bo zostali sami i tracą nadzieję z powodu odejścia Chrystusa. Tak im się przynajmniej wydaje, że zostali przez Niego opuszczeni. Zaczynają tracić sens, bez Niego widzą tylko ciemność. Jezus jednak spotyka ich w drodze do Emaus, przyłącza się do nich i towarzyszy im. Oni jednak Go nie rozpoznają. Dopiero w momencie gdy łamie dla nich chleb, czyli na Eucharystii, otwierają się im oczy. Zrozumieli, że to jest Jezus Zmartwychwstały, żyje i jest z nimi. W sercach pojawia się pokój i radość.

   Każdy z nas ma swoją drogę do przebycia i nie raz może się nam wydawać, że zostaliśmy opuszczeni przez Boga. Gdy odkrywamy Go w naszych sercach żywego i prawdziwego, uświadamiamy sobie, że Pan Bóg nieustannie czuwa nad nami tylko trzeba otworzyć mu serce. Często niestety zamykamy furtkę