Gdy mówimy, że człowiek jest szczytem stworzenia, że jest najdoskonalszym bytem stworzonym przez Boga, to jest  to prawdą. Jednakże fakt ten nie wynika z osobistych doskonałości rozumnej istoty, ale jest wynikiem stworzenia nas na obraz i podobieństwo Boże. Wynika stąd, że to nie wypracowane doskonałości tak wysoko wywindowały nas na drabinie stworzeń, ale podobieństwo do Boga.

Wydarzenie przedstawione dziś w pierwszym czytaniu przedstawia dyskusję podczas tzw. soboru jerozolimskiego, gdy to doświadczeni w działaniach misyjnych Apostołowie, na podstawie zdobytych doświadczeń oraz doznanych objawień, podejmują ważną decyzję o wprowadzaniu pogan do Kościoła bez konieczności przechodzenia przez judaizm. Empirycznie sprawdziwszy, że Pan Bóg powołuje ku sobie ludzi z każdego narodu, nie powiązanych zupełnie z ludem Abrahama, wyciągnęli oni słuszny wniosek, że skoro każdy człowiek na obraz Boży jest stworzony, ma w sobie wystarczająco dużo miłości, by odpowiadać na tę miłość „całym sercem, całą duszą i ze wszystkich sił" oraz poświęcać się dla bliźniego. Potwierdzeniem słuszności takiego rozumowania są słowa Pana Jezusa zawarte w dzisiejszej Ewangelii - wystarczy zachowywać Jego przykazania, aby spełnić ów najważniejszy nakaz. Kochać - to znaczy trwać we wspólnocie z Chrystusem i Jego Ojcem. Ta zaś więź daje siły do obdarowywania innych prawdziwie Bożą miłością.