Słów św. Pawła skierowanych do Ateńczyków, ostatecznie pogan, o tym że są oni ludźmi bardzo religijnymi, nie można interpretować inaczej jak prosty komplement. Nie znaczy to, by przy jego pomocy rozmijał się on z prawdą. Kłopot w tym, że istnieje wyraźna różnica między religijnością a wiarą. Można być przecież religijnym bez wiary. Oczywiście! Zresztą, kto wie ilu współczesnych wyznawców (nie tylko Pana Jezusa) ma z tym problem... Zapalić świeczkę, odmówić modlitewkę, opłatek złożyć na sianku, o święconce pamiętać w Wielką Sobotę itd... To są przecież przejawy religijności. Absolutnie jednak - jak pokazuje praktyka - nie muszą być odzwierciedleniem wiary.

Co prawda zdarza się niekiedy, że droga do Boga, do wiary głębokiej wiedzie właśnie przez niezrozumiałą do końca religijność. Nie dzieje się to wówczas bez Bożej łaski. Trzeba do tego szczególnego działania Ducha Świętego, na co nie wszyscy są zrazu przygotowani. Dlatego pewnie mówi Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii o niewystarczającej możności przyjmowania tego, co trudne: „teraz jeszcze znieść nie możecie".

Być może w takiej sytuacji są również ci, którzy pochwały religijności wcale nie odbierają jako komplementu. Było tak przecież z Francuzami, którzy obrazili się, gdy nasz Rodak, Papież Jan Paweł II nazwał Francję, podczas jednej z pielgrzymek do tego kraju „pierwszą córą Kościoła". Podniósł się wrzask i rwetes... - biedacy: nie zrozumieli.

W jakikolwiek jednak sposób wiara dojrzewa, idealnie jest, gdy dochodzi do poziomu świadomości wielkości daru i gotowości do złożenia ofiary - nawet z własnego życia. Patron dnia dzisiejszego, św. Justyn też dorastał z poziomu poganina. Łaska Boża jednak tak wielkiego cudu w nim dokonała, że z radością poświęcił swoje życie dla świadectwa Chrystusa.

Dbajmy więc o religijność naszego życia, ale nie pozwólmy, by na niej się ono zatrzymało. Cel jest o wiele wyżej.